dinsdag 31 juli 2012

Dag Juli (#31),

je staat op het punt om te vertrekken naar het geheimzinnig oord waar je verblijft als je niet-hier bent en ik stel me zo voor dat het een soort hemel is, waar je lekker lanterfanten mag tot de volgende keer dat je weer wel-hier bent en waar je dikke vrienden bent met Februari. Jij eet de ijsjes die hij maakt en hij luiert ondertussen tevreden in jouw zon. Ik zie jullie lopen met jullie armen om elkaars schouders geslagen terwijl jullie elkaar álles vertellen wat er tijdens jullie bestaan in de wereld gebeurde.
Bij mij gebeurde er een begin.
En ik weet nog steeds niet precies waarvan. Een ontdekkingstocht, een avontuur, een verslag van mijn eerste stappen in de wijde wereld en hoe ik mijzelf in die wereld zie. Wat ik tegenkom, waar ik van hou, wat me verwondert, verbaast, wat ik veranderen zou en wat niet, wat ik begrijp en wat me voor raadsels stelt.
Ik schreef negenentwintig brieven, ontving er één en verfrommelde een ander.
Ik leerde dat denken niet de enige weg is, dat ideeën vliegende cadeautjes zijn die je kunt plukken uit de lucht, dat paniek de neiging heeft zich te vermommen als intuïtie, maar dat intuïtie een lichtje in je hoofd aan doet en paniek je in het duister doet tasten. Ik ontdekte dat het goed is om te leren gisteren met rust te laten, maar dat het soms beter is om terug te gaan naar wat was om zelf weer rust te vinden.
Ik vermoed dat ik nog veel uit te pluizen heb, vertrouwen te ontdekken en moed te verzamelen.
Maar dat is iets voor Augustus.

Dag lieve Juli,
dankjewel en tot volgend jaar!


Zoen van Tjielp



maandag 30 juli 2012

Hoi Buik (#30),

jij neemt alles wel serieus zeg, met al dat gepor en gezeur wanneer ik de verkeerde weggetje dreig te nemen. Au!
Zo te voelen schijn je nogal zeker te weten waar we heen moeten op deze ontdekkingstocht, wie er wel een brief van ons wil ontvangen en wie niet, waar we iets zouden kunnen vinden en waar niets, wat er toe doet en wat af.
Je hebt me overtuigd vandaag. Ik luister naar je met alle oren die ik heb.
Vanaf vandaag ben jij mijn vriend.


Slaap lekker,

Tjielp

Dag Overkant (#29)














zaterdag 28 juli 2012

Dag ipad (#28),

ik wil best toegeven dat je een goeie uitvinding bent, maar laten we niet overdrijven. Je haalt het niet bij soep, sokken, dansjes en zoenen.
En dan hebben we het nog niet eens over kriebelen, pootjebaden of stoepkrijt.
Slingers.
Gedichten.
Schommelstoelen.

Om maar eens wat te noemen.


Tssssschüss,

Tjielp

vrijdag 27 juli 2012

Beste Snor (#27),

het lijkt mij het beste als je alleen je nestjes nog bouwt op de bovenlippen van ouwe murmelende opaatjes. En vooruit, woeste zeemannen mogen ook.
Dan staat meneer Tjielp tenminste niet meer elke ochtend in de spiegel naar de lege ruimte onder zijn neus te staren. Och, och, och. Met zijn droevige ogen en een wolkje boven zijn hoofd waarin staat geschreven: waar o waar blijf je nou, mijn Snor?
O, weet je wat we doen? Ik weet het! We doen dat jij een soort zeldzame tropische bloem bent die één keer in iemands leven tot bloei komt! Dat is leuk! Bijvoorbeeld op de dag dat mannen zeventig jaar worden. Dat het zo´n ding wordt in iemands leven. Een heuse mijlpaal.
Met een ochtend van verwachtingsvol en met kriebelige buik wakker worden na een nacht van ik-heb-bijna-niet-kunnen-slapen-oei-oei-oei. En dat jij dan zó gaat groeien zoals iemand ècht is! Frivool, nukkig, langdradig, rebels, muf, je kan er álle kanten mee op. En dan komt iedereen langs om je te bezichtigen en bewonderen en als je dan weer bent verdwenen na jouw dag van glorie, praten de mensen nog weken over de buitengewone vormen en kleuren die je tentoonspreidde en de verborgen kwaliteiten van de manspersoon in kwestie die jij zo prachtig naar buiten wist te brengen.
En we noemen het: De Enige Dag Van De Snor.

Slaap er maar eens een nachtje over, Snor.
(Twee mag ook.)


Tjielp

donderdag 26 juli 2012

Hoi Gras (#26),

dankjewel voor de heerlijke picknick! En wat gezellig om Treurbeuk eens te ontmoeten. Ik wist helemaal niet dat hij bestond! Dat was geheel wederzijds trouwens. En dat terwijl we Treurwilg allebei al zo lang kennen! Sjonge, hoe de Dingen toch gek kunnen lopen.
Maar goed. Wat ik je eigenlijk al heel lang wilde vragen en steeds vergeet: hoe krijg je het toch voor elkaar om zo lekker te ruiken als je net geknipt bent? Ik heb dat helemaal niet!
Hoe doe je dat? Zou je het me willen leren?
Het lijkt me zo leuk om al die neuzen de lucht in te zien gaan als ik voorbij kom met mijn versgeknipte haren en dan van die gelukzalige zuchten nog net mijn oren te horen bereiken.


Groetjes,

Tjielp

woensdag 25 juli 2012

Dag Denken (#25),

je bent een wonderbaarlijk iets, laat ik dat voorop stellen. Je bent veelzijdig, buitengewoon getalenteerd, onvermoeibaar, je staat meteen klaar als er wat is (en zelfs als er niets is, erg attent) en geeft nooit op.
Maar soms hè, moet je misschien ook eens wat ruimte voor anderen overlaten. Je kunt veel, dat is zo, maar niet alles. Er zijn nog meer Dingen die ergens goed in zijn.
Voelen bijvoorbeeld. Die is zó bijzonder. Die kun je misschien redelijk benaderen of nabootsen, en dat doe je van tijd tot tijd ook echt heel knap hoor, Denken! Maar er is niemand in de hele wijde wereld zoals Voelen.
Intuïtie is ook zo'n type. Zo zeldzaam en mysterieus en uitermate kundig, maar ook zeer bescheiden. Die zal zich nou nooit opdringen of de hele tijd heel hard gillen in mijn oren dat-het-misschien-wel-dit-of-zou-het-misschien-zo-dat-en-laten-we-alles-nóg-eens-eentweedriekeertjes-langslopen. Nee. Die doet gewoon heel zachtjes, heel eventjes ergens in m'n hoofd een piepklein lichtje aan 

                 *hier is wat je zoekt* 

en sluipt op kousevoeten weg.  Een prettige manier van doen vind ik dat. Verfrissend.
De komende tijd zou ik graag anderen, zoals Intuïtie, een kans geven zich wat meer te ontwikkelen. Ik stel daarom voor dat jij je de komende tijd enkel en alleen op je eigen, oorspronkelijke taken richt. Inventariseren, plannen, kennis vergaren, ordenen, her en der wat analyseren en praktische probleempjes oplossen, je kent het wel. Ik snap dat dit niet is waar je op zit te wachten na al die jaren van keihard werken, maar het is niet allemaal achteruitgang en inkrimping. Ik heb ook nog iets leuks voor je in petto. Een projectje waar je eens lekker je tanden in kan zetten. Wat dacht je van een taalcursus? Het is misschien wel leuk om er dan samen met Intuïtie eentje uit te zoeken.
Nou, ik hoor binnenkort wel wat het is geworden, hè?



Tot snel en doe de groeten aan Tussen-De-Oren,


Tjielp


dinsdag 24 juli 2012

Hoi Klaagmuur (#24),

sinds kort ben ik klaarblijkelijk op Avontuur en ik weet niet zo goed wat ik ermee moet. Het is heel anders dan ik van te voren dacht. Er komt bijvoorbeeld een hele hoop Twijfel bij kijken. En Onzekerheid. Elke dag weer, hè Klaagmuur, elke dag!
Getsiederrie.
Weet je wat ik dacht? Ik dacht: jeej, ik ga op Avontuur, gezellig!
Hahahahaha! (O sorry, mag ik eigenlijk wel lachen tegen jou? Als het je geruststelt: het was een sarcastische lach. En Sarcasme is ook een beetje een zeurpiet natuurlijk.)
Ik was vergeten dat Avonturen altijd zó gaan. Dat je de deur uitstapt en in plaats van dat je naar rechts gaat, zoals altijd, ga je nu naar links en je loopt door. Met zo´n kriebel ergens ter hoogte van je hart die roept: hoeiiiiii, we waaien mee met waar de dag ons brengt, maar waar dat is, weet niemand! En je staat op een kruispunt, stil, en luistert naar iets waar je nooit naar luistert, maar het zit in jezelf en het weet precies waar dít te vinden is wat past bij dát waarvan je niet eens wist dat je het zocht.
Maar voordat je dat bereikt in een Avontuur, moet je eerst worstelen. Hoort er bij. Alle avonturiers worstelen zich te pletter. Soms ook echt. Met draken en struikrovers enzo, maar veel vaker met zichzelf. En hun gedachten. Hersenen lijken ook een beetje op worstelarmen nu ik er zo eens over nadenk.
In ieder geval. Ik had het eigenlijk wel kunnen weten. Dat Avonturen gaan over moeilijkheden en angsten overwinnen, vijanden trotseren, bergen beklimmen, keihard van je strijdros gezwaardvecht worden, in de cel gesmeten, eenzaam en verlaten zijn, vanalles verliezen wat je dierbaar is, hernieuwde moed vinden, hoopgevende ontmoetingen op onverwachte plekken, hinderlagen ontwijken en nieuwe vrienden maken.
Er staat me nog een heleboel te wachten. Gelukkig ben ik niet op een Queeste. Hoop ik. Want dat is nog veel erger. Dan ben je verzekerd van bergen ellende voordat je als Held uit de strijd komt.


Godnondepielekes, heb ik wéér wat om over na te denken!


Grmblende groet,

Tjiiiiiiielp

maandag 23 juli 2012

Dag Tjielp (#23),

normaal gesproken doe ik nooit of te nimmer uitspraken over mijzelf of enig ander onderwerp, noch beantwoord ik brieven vol vragen die enigszins dwaas aandoen, maar voor deze ene keer maak ik een uitzondering. Dat heb je bepaald niet te danken aan de manier waarop je gekozen hebt je vrijpostige vragen te formuleren. De reden dat ik je brief van 21 juli jongstleden beantwoord is, omdat ik het gevoel heb dat je een beetje in de knoop zit met jezelf en ik iemand ben die van ontwarren houd.
Wat je dient te weten is het volgende. Ik ben niet de enige. Bedoelingen zijn er in allerlei soorten en maten. Je kunt ons weten, zien, vermijden, hebben, missen, zoeken en ontdekken. Onder andere. Maar het gaat er om dat je ons vindt. Wij doen zelf niets. Wij zijn. En wachten tot we gevonden worden.
En dat betekent dat jij op zoek moet. Aan de bak, Tjielp. Hup! Je bent op Avontuur! Als je dan toch zo graag een Bedoeling wil, dan is dat jouw Bedoeling voor nu: Ga Op Zoek! Hou op met freaken. En schrijf geen rare brieven aan Bedoelingen, Oren of Toeval, maar stel vragen waarvan je de antwoorden echt wil weten. Als je dan toch op Ontdekkingstocht bent, ontdek de Dingen die je nog niet weet. Bedoelingen houden er niet van om opgejaagd te worden. Ze worden het liefst verrassend gevonden.
Kortom. Laat ons met rust. Dit is mijn eerste en laatste brief.


Met minzame groet,


Beste Bedoeling


zondag 22 juli 2012

Lieve Zomer (#22),

zaterdag 21 juli 2012

Beste Bedoeling (#21),

ik wil nou eindelijk wel eens weten hoe jij nou eigenlijk in elkaar zit. Ben je er nou wel of niet? Kun je jou ook hebben? Ben je óf helemaal wel óf helemaal niet? Is niet-helemaal ook op jou van toepassing? Kun je ook afgelopen zijn? Wat is je lievelingskleur? Heb je een kapsel? Hou je van mijmeren? En wie is jouw baas?
Je ziet. Ik heb een hoop vragen. En ik weet dat ik niet de enige ben.
Je zou iedereen een enórm plezier doen door gewoon eens antwoord te geven op alles wat iedereen altijd al wilde weten over jou in plaats van de hele tijd maar zo geheimzinnig te blijven doen. Misschien is het een idee om in je retourbrief mijn vragen puntsgewijs te behandelen. Het is maar een tip.
In ieder geval alvast bedankt!

Vriendelijke groeten,

Tjielp

vrijdag 20 juli 2012

donderdag 19 juli 2012

Hoi Oren (#19),


het valt me op dat dat wat zich tussen jullie in bevindt niet bepaald een goede naam heeft. Wat zeg ik? Het heeft niet eens een eigen naam!
Tussen-De-Oren. Zo wordt het genoemd. Zielig hè?
Meestal wordt Tussen-De-Oren pas in een verhaal betrokken als iemand al onnóemelijk lang ergens ongelófelijk last van heeft en daar vanaf wil, maar niemand weet precies wat het is waar die iemand eigenlijk last van heeft en ook niet hoe diegene daar weer onderuit kan komen. Dat gaat ongeveer zo.
Iemand (met zachte, doch dringende stem en slinkse blik): Mijn buurman heeft al tijden een elleboog die meer en meer op een bloemkool gaat lijken. Alles, maar dan ook álles hebben ze al onderzocht, maar ze hebben helemaal níks, nada, noppes kunnen vinden. Ander Iemand (inmiddels met dikke frons en meewarige blik): Och och och toch, zou het....het is toch niet.....het zit....Tussen-De-Oren. Beiden (met ogen op stokjes en innerlijk gillend): Aaaaaaaaaaaargh!
Ik vind het raar. Het is net alsof er helemaal nooit meer wat van iets of iemand terecht kan komen als iets eenmaal Tussen-De-Oren is beland. Een verloren zaak. Nóóit meer over praten.
Terwijl ik tussen jullie in, lieve Oren, juist zo veel mooie dingen vind! Het is net een ouwe rommelzolder. Ik kan soms met geen mogelijkheid vinden wat ik zoek, of kom vanalles tegen waardoor ik vergeet wat ik ook al weer zou graag wou vinden. Ik ben wel eens verdwaald en soms ook best een hele tijd. Maar ik weet inmiddels dat er altijd een uitgang is.
Twee zelfs.

Nou, ik hoop dat ik jullie niet al te veel veronrust heb, maar ik vond toch dat jullie het moesten weten voordat jullie het per ongeluk van iemand anders horen.

Tot zo! Ik ga nog even een kronkeltje om!

Tjielp

woensdag 18 juli 2012

Hey Wind (#18),

ik zat zo eens te denken, hè, en als je het niks vindt, moet je het eerlijk zeggen, maar zou het nou niet leuk zijn als ik voor jou zou werken. Je hebt het hártstikke druk en ik kan me voorstellen dat je ook weleens vakantie wil. Ik weet wel dat Briesje één van je vaste invalkrachten is, maar die kan ook niet altijd. Bovendien is Briesje eigenlijk maar gespecialiseerd in één ding en ook al is niemand zo goed als Briesje in dat wat Briesje doet, het blijft één ding.
Nee, ik zou juist willen leren wat jij doet. Zo vanalles wat, maar dan heel indrukwekkend. Razen, waaien, warrelen, tieren, stormen, bulderen, huilen. Of wervelen, dat lijkt me zo iets bijzonders! En wat me ook zo aanspreekt in jouw vak, is dat je zo veel met bomen werkt. En je eigen tijd in kan delen. Wat een vrijheid!
Ik heb geen ervaring, maar ben leergierig en enthousiast. Ik kan goed fladderen en ik heb heel veel naar je geluisterd. Ik weet dat het zeeën van tijd zou kosten en bergen geduld, maar ik denk wel dat ik het in me heb. En ik ben niet op zoek naar een fulltime baan, dus je hoeft echt niet bang te zijn dat ik stiekem je plek wil inpikken ofzo.
En anders, als je dit allemaal echt niet ziet zitten, is het dan niet een idee om mij in te schakelen als je er eventjes niet bent en Briesje niet kan. Dat gebeurt namelijk best wel eens en dan is er niemand. Stilte voor de storm. Zo noemen de mensen jouw afwezigheid en dan huiveren ze een beetje en vervolgen vlug hun weg. Ze huiveren, Wind, dat is toch niet goed!
Als we nou doen dat ik dan voortaan de honneurs waarneem? En dan noemen we het ook gewoon Tjielp, goed? Kijk, dat gaat dan bijvoorbeeld zo: sjongejonge, wat is het ineens Tjielp! En dan halen ze glimlachend hun schouders op en doen een klein tapdansje waar ze zelf helemaal verbaasd door zijn. Dat is nog eens andere koek dan huiveren, toch?
Dan kunnen de mensen tenminste weer rustig slapen als jij een dutje doet of wat het dan ook is wat je doet als je niet blaast enzo.

Ik hoor wel wat je er van vindt, maar dat zit vast snor.

Waai ze!

Tjielp

dinsdag 17 juli 2012

Liefste Wens (#17),

ik weet ook wel dat ik al dagenlang loop te roepen dat ik me het allerliefst wil verstoppen onder de dekens, behoefte heb aan vakantie en zin heb in eeuwigdurende dagen die zo lekker van die buitensporige verveling met zich meebrengen waarvan je alleen maar wil zeuren tot iedereen om je heen erbij neer valt. Daar heb ik gister toevallig nog een brief over geschreven. En ik waardeer heus wel dat het je zo snel gelukt is om uit komen. Ik bedoel. Je bent echt ongehoord daadkrachtig. Ze zeggen niet voor niets dat je moet uitkijken wat je wenst.
Maar ik wil toch even zeggen dat ik het een beetje jammer vind dat je deze oplossing hebt gevonden. Je hebt altijd zo'n rijke fantasie! En je bent zo intelligent. En wijs! Je bent in staat om dingen te verzinnen waarbij je pas jaren later ineens snapt hoe mooi en ingenieus je alles in elkaar hebt gevlochten. Daarom verbaast me dit een beetje. Er had bijvoorbeeld ook best een klein briefje in de brievenbus mogen vallen met een uitnodiging daarin voor een weekendje zitten-in-een-schommelstoel-onder-een-boom-in-frankrijk-met-niets-anders-dan-een-boek-op-schoot-en-de-bergen-om-tegen-te-gillen. Bijvoorbeeld. Dat voelt toch net wat anders dan een dood-ordinaire griep.
Maar goed. Je zal wel zo je redenen hebben.
Eén ding nog, Wens. Dat misselijke gevoel hoeft voor mij niet zo. Het voegt ook niets toe aan het geheel, vind ik. Als je dat nog een beetje zou kunnen aanpassen? De buren zijn zich aan het voorbereiden op de ramadan en mijn maag reageert daar nogal sterk op. Datzoufijnzijndankjewelhoor.


Dag,

Tjielp

maandag 16 juli 2012

Lief Vroeger (#16),

soms wou ik dat je er nog was. Dan was het nu Grote Vakantie en kon ik me eindeloos vervelen. Alle dagen waren warm. De lucht zoemde van zon en muggen, er stak een grasspriet tussen mijn lippen en al mijn ledematen wisten niet meer waar ze heen moesten van lamlendigheid.
Dan hing ik over stoelen gedrapeerd, liet mijn knieën bruin worden, verslond nog maar eens een boek over koppige meisjes die doldrieste avonturen beleefden op kostscholen of paarden, klierde een broer (en dan ook maar meteen die andere, want anders was het niet eerlijk), zeurde dat het zwembad veel en veel te ver fietsen was, ging eens kijken hoe het met Barbie was, deed haar ene zomerjurk uit en de andere zomerjurk aan, slungelde weer naar buiten, schopte tegen een bal, de muur, mezelf, kreeg op mijn kop, at nog eens een raket, bewonderde mijn steeds zwarter wordende voetzolen, hing tegen mama aan tot onze armen aan elkaar plakten, slenterde de straat op, brandde mijn tenen aan het asfalt, viel van schrik op mijn knie, zette het op een brullen en had de rest van de eeuwigheid die zomer heette, één bruine en één witte knie.

Ja. Dat waren nog eens tijden.


Tjielp

ps. Vergeet ik je nog bijna te zeggen dat Nostalgie hier net op de koffie was. Ik moest je de hartelijke groeten doen!



zondag 15 juli 2012

Aan Zon (#15),

hier Tjielp van het sproetenbevrijdingsfront - stop - situatie loopt volkomen uit hand - stop - gestippelde medemens verlaat straatbeeld in rap tempo - stop - haast geboden - stop - kom terug - stop - nu!

Stop.

zaterdag 14 juli 2012

vrijdag 13 juli 2012

Hoi Toeval (#13),

sommige mensen geloven niet in jou. Er zijn er zelfs die denken dat je niet bestaat en dat heel hard roepen als het (toevallig) zo uitkomt. Meestal kijken ze daarbij dan heel triomfantelijk om zich heen.
Trek je er maar niets van aan, hoor, er zijn genoeg mensen die wel in jou geloven. Sjongejonge, zeggen ze, dát is nog eens toevallig! En dan vertellen ze tegen iedereen die het wil horen hoe ontzettend jij wel niet bestaat. Net zolang tot alle anderen ook roepen: inderdaad, dát is nou eens echt toevallig. En dan knikken ze en glimmen ze een beetje.
Ik denk dat je soms wel en soms niet bestaat. Net zoiets als de nacht wanneer de dag er is. En andersom natuurlijk. Je bent er alleen als je het zelf wil.
Ik hoop dat je blijft doen waar je goed in bent: verrassingen en glimlachjes tevoorschijn toveren.
Ik zie je wel weer eens verschijnen, mocht je daar zin in hebben.


Groetjes van Tjielp

donderdag 12 juli 2012

Dag Oostenrijk (#12),

dat is lang geleden! Ik zag laatst twee naaktslakken en moest aan je denken.
Ik weet het nog als de dag van gister. Dat ik bij je aan het logeren was met mijn ouders en mijn twee broers in dat witte huis op de heuvel. Boven ons logeerden een heel stel meterslange mensen. Die waren ook familie van elkaar. We hadden in ons hele leven nog nooit zoiets groeilustigs gezien.
Ik had een vakantievriendinnetje aan wie ik de hele vakantie lang mijn rijke kennis van het duits tentoon kon spreiden. (Kruuzkot! Dat wisse ik nicht.) Zo voerden we onze eindeloze gesprekken met verlegen stiltes en verschrikte ogen. Ik weet niet meer hoe ze heet.
Het huis zelf heette een chalet. Dat klonk zo frans en exotisch dat we ons heel bijzonder voelden en zo veel mogelijk zinnen met dat woord erin verzonnen. Naast ons chalet was het einde van de heuvel en groeide het gras fris en knisperend naar beneden. Niet te ver. De voet van de heuvel was met blote ogen makkelijk te zien. Een onweerstaanbaar stukje gras om eens lekker naar beneden in te rollen. En dat deden we, mijn broers en ik.
Helaas is dit het punt waarop de naaktslakken hun intrede in dit verhaal doen. Jeetje, ik heb nog nooit zoveel van die beesten bij elkaar gezien. Het was een hele kolonie. Alsof alle naaktslakken in de hele wereld hadden besloten om juist die dag, op dat uur bij elkaar te komen om eens grondig te vergaderen over wat het dan ook was dat zo hoog op de naaktslakkenagenda  stond.
En wij rolden er doorheen.
Nee. Leuk is het niet als je onderweg bent. Onze ogen plopten bijna uit ons hoofd van zoveel afgrijzen. Het schept een band. Dat wel.
Ons eigen naaktslakkenconventie-trauma.

Nou, ik weet niet of je snel nog eens zal zien, laat staan ooit, maar ik wens je ondanks alles het allerbeste, Oostenrijk! Het ga je goed.

Tjielp

ps. O! En de groeten van mijn broers natuurlijk!

woensdag 11 juli 2012

Hoi Ideeën (#11),

ik heb vandaag ontdekt dat ik jullie helemaal niet moet bewaren! Ik moet jullie uitvoeren! Dat vinden jullie leuk!
Ik deed jullie altijd in een doosje en dan nog eens in een laatje en stopte jullie vervolgens veilig ver weg ergens achter in mijn hersenpan. Af en toe vond ik jullie dan weer en bewonderde jullie heel eventjes en nam ik me voor. Ooit! Later! Straks!
Soms raakte ik jullie kwijt en veel vaker nog ging langzaam jullie glans eraf en werden jullie kleiner en kleiner tot er niets meer achterbleef in mijn laatjes vol met doosjes.
Ha! Dat dacht ik tenminste.
Inmiddels weet ik dat jullie meesters zijn in het ontsnappen, de Houdini's van de geest. Jullie láten je niet eens bewaren ondanks jullie elastieken houdbaarheidsdatum. Ik heb het al zo vaak gehad. Dan dácht ik jullie diep in de krochten van mijn brein te hebben verstopt en dan zag ik jullie vervolgens uitgevoerd en wel voorbij komen. Gewoon zomaar ergens in het wild. En als ik jullie dan zocht, waren jullie inderdaad nergens meer te vinden.
Ik weet nu dit.
Dat jullie boven alles houden van licht en lucht en spelen en zijn gemaakt van stukjes hemel. Stiekem wurmen jullie je uit jullie benarde posities uit al die veel te volle hoofden van over de héle wereld en vliegen, tuimelen, wapperen de lucht door op zoek naar een nieuw, fris hoofd zonder verzameldrang, maar met zin om jullie eens even fijn uit te voeren. En daarbij heel veel lol te maken.

Dag Ideeën! Ik hoop jullie nog vaak voorbij te zien waaien. Ik zal in ieder geval altijd even zwaaien. Dat beloof ik.

Tjielp





dinsdag 10 juli 2012

Beste Potige Smurf (#10),

ik heb het je nooit verteld, maar jij was mijn eerste liefde. Ik was zes. Ik denk dat het kwam door het hartje op je arm, want mijn lievelingskleur was in ieder geval niet blauw. Ik moet er eerlijk bij vertellen dat ik ook een zwak had voor Knutselsmurf, want die kon tenminste echt iets en had toch niet zo veel spatjes.
Toen ik in de eerste klas van de lagere school op het schoolplein stond en enthousiast vertelde over mijn liefde voor jou, werd ik heel hard uitgelachen. Jij bleek helemaal niet in het echt te bestaan. En als iets niet bestaat, kun je ook niet verliefd op worden, zo bulderden mijn wijsneuzige klasgenootjes.
(Later ontdekte ik op ongeveer gelijke wijze hetzelfde over Sinterklaas, maar daar was ik nooit verliefd op gelukkig.)
Ook al heb je nooit geweten van mijn verliefdheid en alles daar om heen, ik wilde je toch mijn excuses maken. Omdat ik niet eens eerst nog een beetje heb getwijfeld aan jouw bestaan, maar je gewoon, hup, de deur uit heb gesmurfd.
Dus. Ehm. Sorry. Je bestaat wèl.

Het ga je goed en doe de groeten aan Knutselsmurf!

Tjielp

maandag 9 juli 2012

Dag Huisjemeteentuineneenboomerin (#9),


o,
ergens sta je geduldig te wachten op zondagen vol murmelend geluk, poezen die rollen in gras-met-boterbloemen, we eten appeltjes uit de tuin, draaien plaatjes in de woonkamer, doen dansjes op de houten vloer, we slapen op de zolder met de houten balken, in de verte rijdt de trein, we nemen geitjes en drie kippen, schrijven briefjes aan elkaar, de keuken heeft een tafel met een krant erop en eitjes, in de kelder woont geen spook en in de boom hangt een schommel voor als we ons vervelen vanwege zoveel zorgeloosheid en we nodig eens al wiebelend in de verte moeten staren, hartgrondig zuchten en met onze lamlendige voeten tegen die godverdomse grassprieten aan schoppen.

Tot later als ik groot ben !

Tjielp

zondag 8 juli 2012

Hey Regen (#8),

zaterdag 7 juli 2012

Lief Geroezemoes (#7),

ik luister naar je terwijl ik je schrijf. Ik zit verstopt in huis met de ramen wijd open. Je ziet me niet. Het is zomer en het schemert. Ik hoor je scharrelen in de tuin. Je strooit vakantie in de lucht. Ik hou van je lange armen die troost brengen naar mijn stille oren. Ergens onderweg van daar waar de woorden nog heel zijn naar hier waar ik ben, vergeten de woorden wie ze waren en veranderen alle letters en geluiden samen in mijn allerliefste slaapliedje.

Sssstjielp

vrijdag 6 juli 2012

Geachte Dromen (#6),

dank u hartelijk voor de avonturen met de draak, de baby, het feest, de sirene, de mantel, het amberkleurige distillaat en de herberg (inclusief herbergier).
Hoewel er vreselijk vervelende mensen op het feest aanwezig waren, de draak steeds maar weer bij me op schoot wilde zitten en de sirene ontegenzeggelijk aangaf dat er dreigende dingen stonden te gebeuren, heb ik mij zeer geamuseerd en werd ik verkwikt weer wakker.
De herbergier had daar groot aandeel aan. Wat een opmerkzaam en attent heerschap! Mijn welgemeende complimenten voor deze vondst.
Mocht u in staat zijn tot het vervaardigen van meer van dit soort levendige wederwaardigheden, dan houd ik mij aanbevolen.


Met vriendelijke groeten,

Tjielp

donderdag 5 juli 2012

Dag Dwarrelen (#5),

ik vind het zo knap dat je precies bent als je klinkt.
(Zo lief en vrolijk en licht! Alsof de tijd heel even zijn adem inhoudt als jij voorbij komt en er ergens een piepklein wonder gebeurt als je maar goed kijkt en luistert en niet vergeet te glimlachen.)
Dat is bijzonder. Dat hebben niet alle Dingen. Verre van zelfs. Ik zal geen namen noemen, hoor, want niemand vindt het leuk om niet te zijn zoals ie klinkt.


d     a        g                d
              w
a
                   r             r
                                                e

                          l
     e
                           n



g r o e t j e s v a n t j i e l p
              

woensdag 4 juli 2012

Beste Paniek (#4),

om maar meteen met de deur in huis te vallen, want daar heb jij tenslotte ook nogal een handje van: wat ben je aan het doen als ik vragen mag? Denk je dat ik niet doorheb dat je de hele tijd om mijn schouders aan het dralen bent? (Ja máár! Ik ben licht!) Ik hóór het je gewoon zeggen! Ja Paniek, je bent inderdaad licht, maar dat betekent niet dat ik je niet voel!
Dat je stiekem fluistert in mijn oren (tochniettochniettochniet) en daarna onder m´n velletje kruipt en al m'n botjes nèt ietsje strakker aantrekt en murmelend en wel in de rondte doolt in mijn hersenpan tot diep in de nacht.
Wat wil je nou eigenlijk? Dat ik naar je luister? Dat ik tegen je zeg dat alles wel goed komt, dat er niets aan de hand is, dat alles straks weer net zo wordt als eerst? Dat ik je hand vasthoud (heb je die eigenlijk wel?) en je troost tot er niets meer van je over is.
Besta je alleen om na een klein poosje weer zachtjes weg te ebben?
De vorige keer dat je er was, verdween je met veel kabaal. Weet je nog? Toen was je ook wel wat groter natuurlijk. Ik had je eerst helemaal niet herkend ook. Pas toen je weer weg was, wist ik dat jij het was die me in een houdgreep had. Dat heb je met houdgrepen. Daar gaan je ogen van dicht en je oren ook. Niks kan je meer. Alleen nog wachten tot iemand of iets je weer verlost.
Ik wil niet zeggen dat je nergens voor nodig bent, natuurlijk niet, want iedereen is èrgens voor nodig. Wees niet bang. Ik doe je niet weg. Je hoort bij mij.

Hou het losjes. Dat is alles.

Dank hoor.
(Alvast.)


Dag!

Tjielp



dinsdag 3 juli 2012

Hoi Wolk (#3),

hierbij nodig ik je uit voor een kleine picknick volgende week ergens in de namiddag. Gras, Zon en Hemel komen ook.
Ik weet dat je tegenwoordig dikke vrienden bent met Regen en dat snap ik, want het is ook heus wel een toffe peer. Maar ik zou het toch fijn vinden als je 'm voor één keertje thuis zou kunnen laten. Regen heeft soms wel een beetje de neiging om wat nadrukkelijk aanwezig te zijn, vind ik. Niet tegen 'm zeggen, hoor! Ook niet over de picknick alsjeblieft. Zeg maar dat je op bezoek gaat bij Mist ofzo. Daar gaat ie toch nóóit of te nimmer mee naar toe.
Weet je wat het namelijk is? Ik zou het zo fijn vinden om je eens een keertje alleen te zien. Dan kan ik eindelijk weer eens liggen in Gras (dat heb ik ´m al zo lang beloofd en hij gaat speciaal voor de gelegenheid zijn sappigste en groenste pak aantrekken!) en kun jij lekker bijkletsen met Zon en Hemel (o, Hemel komt in het strakblauw trouwens). En als jij dan eventueelmisschienalsjeblieft je zachte wollige witte schaapjesjurk aan zou willen doen? Weet je wel? Die ene die de hele tijd van vorm verandert. Die vind ik zo lekker feestelijk.
Dan wordt het een heel gelukkige middag. Ik weet het zeker.

Tot dan, Wolkiepolkie!

Luchtzoen,

Tjielp

ps. Ik weet nog niet precies tot hoe laat de picknick duurt, want Zeeën van Tijd komen ook, dus dan weet je het wel. Kijk maar waar je zin in hebt. Je mag altijd blijven logeren. Misschien komt Maan wel langs!

maandag 2 juli 2012

Lieve Omgehakte Boom (#2),


ik fietste vandaag mijn lievelingsweggetje van werk naar huis en ik miste je. Over het dijkje met de bloemen in de berm, langs de omaatjes die de ganzen te eten geven en het hans-en-grietje-kraken-een-huisje en dan, nog net voor het spoor en midden op een stukje gras wat iemand daar per ongeluk lijkt te hebben verloren, daar hoor jij te staan.
Dag boom, glimlachte ik altijd in gedachten als ik voorbij fietste, en ik knikte er zo zachtjes mogelijk bij. Het is tenslotte niet zo heel gewoon om in het wilde weg naar bomen te knikken. De bomen zwaaien wel naar ons, maar wij niet naar de bomen. Zo denken de mensen.
Ik was niet de enige die wist dat jij bestond. Onder je takken stonden altijd twee kleine houten stoeltjes te wachten op lome luierende mensen die zin hadden om hun tenen te laten kriebelen door het gras. Iemand heeft ze daar neer gezet. Dat moet. Ik denk.....
.......een mevrouw met heel veel dromen en een man die altijd lief voor haar is en ondertussen alles repareert, mocht dat nodig zijn natuurlijk. Samen zaten ze vlakbij jou in de middagzon. Ze kusten wat en aten kersen en net voordat ik langs kwam fietsen, zegden ze je gedag, en kuierden weer eens op huis aan.
Ik heb nooit ècht iemand in de stoeltjes zien zitten, maar elke keer als ik jou daar zag staan, kon ik het me zó voorstellen. Dat was zo bijzonder aan jou. Je ging vanzelf dromen als je jou zag.


Tjielp


ps. Het gras mist je ook. Het groeit in een hartje om de plek waar je stond.



zondag 1 juli 2012

Dag Begin (#1),

eigenlijk wilde ik je een brief sturen om je eens een hart onder de riem te steken. Je hebt vast weleens vernomen dat de mensen je een lastpak vinden. Pfff, dacht ik vandaag opeens, dat valt heus wel mee. En ik greep mijn tiepmasjien om je dit te schrijven, want het is tenslotte helemaal niet zo gezellig als iedereen je maar moeilijk vindt.
Maar ik moet eerlijk zeggen dat hoe liever ik je wil schrijven hoe meer mijn hersenen in de knoop komen. Ik zit de hele dag al over je na te denken. Wat is Begin eigenlijk dan wel voor een Iets als hij níet moeilijk is?  Hoe ziet ie eruit bijvoorbeeld? Komt hij zijn afspraken na? Is hij vrolijk, houdt hij van zwaaien, hoe klinkt zijn stem, is hij groot of onzichtbaar, doet hij aan wonen, wie zijn zijn vrienden, houdt hij van appelstroop? Ik heb zo eens een beetje rondgevraagd, maar eigenlijk weet niemand hoe je eruit ziet. Niemand! Dat geeft toch te denken, Begin.
Luister eens. Het komt zo: je kunt zo allesomvattend groots zijn dat je alles verplettert wat je tegenkomt en een moment later weer zo klein dat niemand je kan vinden. Dat is verwarrend. Je verstopt je in alles, maar je zegt nooit dat je er bent. Dat zou al helpen. Als je heel zachtjes zegt: joehoe jongens, ik ben hiehier! Of dat je even kucht bijvoorbeeld.
Ik bewonder je wel. Jij kunt alles worden wat je maar wil. Je zweeft ergens tussen niets en iets. Je bent een letter, een kus, een kopje koffie, een zuchtje wind, een belofte, verheugen, het rinkelen van de telefoon, de onuitgepakte dozen in de kamer. Je bent de dag, de nacht, de ochtend.
Zelfs het einde ben je ook.
Ik ben blij dat je bestaat. Al het andere is ondenkbaar.

Nou, ik ga maar eens verder.
(Ha! Dat is eigenlijk het enige wat jij niet kunt.)


Met knarsende groet,

Tjielp