om maar meteen met de deur in huis te vallen, want daar heb jij tenslotte ook nogal een handje van: wat ben je aan het doen als ik vragen mag? Denk je dat ik niet doorheb dat je de hele tijd om mijn schouders aan het dralen bent? (Ja máár! Ik ben licht!) Ik hóór het je gewoon zeggen! Ja Paniek, je bent inderdaad licht, maar dat betekent niet dat ik je niet voel!
Dat je stiekem fluistert in mijn oren (tochniettochniettochniet) en daarna onder m´n velletje kruipt en al m'n botjes nèt ietsje strakker aantrekt en murmelend en wel in de rondte doolt in mijn hersenpan tot diep in de nacht.
Wat wil je nou eigenlijk? Dat ik naar je luister? Dat ik tegen je zeg dat alles wel goed komt, dat er niets aan de hand is, dat alles straks weer net zo wordt als eerst? Dat ik je hand vasthoud (heb je die eigenlijk wel?) en je troost tot er niets meer van je over is.
Besta je alleen om na een klein poosje weer zachtjes weg te ebben?
De vorige keer dat je er was, verdween je met veel kabaal. Weet je nog? Toen was je ook wel wat groter natuurlijk. Ik had je eerst helemaal niet herkend ook. Pas toen je weer weg was, wist ik dat jij het was die me in een houdgreep had. Dat heb je met houdgrepen. Daar gaan je ogen van dicht en je oren ook. Niks kan je meer. Alleen nog wachten tot iemand of iets je weer verlost.
Ik wil niet zeggen dat je nergens voor nodig bent, natuurlijk niet, want iedereen is èrgens voor nodig. Wees niet bang. Ik doe je niet weg. Je hoort bij mij.
Hou het losjes. Dat is alles.
Dank hoor.
(Alvast.)
Dag!
Tjielp
En als Paniek nou écht niet voor rede vatbaar is, kun je nog altijd een truc uit De Oude Doos toepassen: hem platspuiten met een brandweerpiemel.
BeantwoordenVerwijderenhttp://youtu.be/zmEleyhzhmQ