Dag Luisterend Oor (#105),

soms hè, dan weet ik het niet meer. Of, nou ja, best vaak eigenlijk. Meestal is dat nadat ik eerst heel luidruchtig heb zitten rondblaten hoe het in elkaar zit allemaal en onderwijl zo een beetje vergenoegd met mezelf en het leven heb zitten te glimmen. Dan kan ik er eigenlijk al vanuit gaan dat het niet lang meer duurt voor ik weer eens op een willekeurige ochtend, niet ver van hier, wakker word en bemerk dat ik al mijn verworven zekerheden ergens heb achtergelaten in mijn slaap. Misschien dienen ze wel als betaalmiddel in dromen. Eén keer vliegen kost anderhalve zekerheid. Zoiets.
Toch vergeet ik het elke keer weer.
Ach ja, je krijgt er best wel wat voor terug eigenlijk. Vragen bijvoorbeeld.
Soms hè, Luisterend Oor, heb ik zo'n zin om eens een buitensporig gemene brief de deur uit te doen. Om maar eens wat te noemen. Of eentje met maar één woord. Of met zulke lelijke woorden dat het pijn doet aan je ogen. Of met helemaal niks er in. Een brief waarvan iedereen in de war raakt. Of waarin ik verkondig alles vanaf nu heel stom te vinden. Tot nader order. Of waarin ik precies het tegenovergestelde schrijf van wat ik bedoel. Buiten de lijntjes spring. Mijn ongezouten mening geef. Of de brui er aan. Oe. Dat zou ik zo graag willen. Soms hè, soms!
Ik doe het niet natuurlijk. Nee, stel je voor. Straks vinden de Dingen me niet meer aardig! En dan?
Ja. En dan? Wat is er voorbij mijn eigen grenzen van wat mag en wat niet?
Die vraag lag vanochtend, achter een zootje stoffige gedachten die me bozig aan zaten te kijken zodra ik wakker werd en mijn eerste oog open deed, keurig te wachten tot ik ´m op zou rapen. En dat deed ik.
Oeioeioeioeioeioeioei!
Er gebeurde niet zo veel eigenlijk. Misschien komt het nog.


Poep!
(Kijk. Daar heb je het al.)


Tjielp