zaterdag 22 december 2012

Hoei Tjielp (#175),

daar ben ik weer! Niet zonder slag of stoot weliswaar, maar dat schijnt er een beetje bij te horen als je wat probeert te ritselen.
Nou, waar zal ik eens beginnen? Er is zo veel gebeurd sinds mijn laatste brief. Slecht nieuws eerst. Eiland is niet meer. Nee. Dat is niet leuk. Maar ik moet eerlijk zeggen dat Eiland zelf ook niet zo heel leuk was. Ik weet niet wat het is, maar ik schijn zeurpieten aan te trekken.
O trouwens, nu we het toch over zeurpieten hebben, wist je dat Verlanglijst van dieet veranderd is? Zit je met 254 pakken pure hagelslag op een onderduikadres, wil meneer ineens toch liever vissticks met chipolatapudding na, omdat hij behoefte heeft aan, en ik citeer, ouderwetsche gezelligheid. En dan spreekt hij, alsof het niet allemaal al erg genoeg is, de -sch heel nadrukkelijk uit. Ongelofelijk. Ik heb hem al miljoenmiljard keer verteld dat je dat met een doodnormale -s uitspreekt. Maar anders is het zo zielig voor de -ch, zegt ie dan. Blijkbaar is hij toch in staat tot mededogen.
Hij gaat zelfs zo ver dat hij zijn naam heeft veranderd. Hij heet nu Verlanglijscht. Probeer dat maar eens uit te spreken. En denk niet dat hij een grapje maakt, Tjielp, niks daarvan. Hij luistert niet meer naar iets anders.
Anyway. Ik schreef je vanwege Eiland. De eerste dagen gingen goed. Er was zon, er was zee en er was de relatieve stilte die samenhangt met Verlanglijscht natuurlijk. Maar toen begon Eiland ineens te praten. Ik weet nog steeds niet waarom. Sjonge, ik schrok me een hoedje. Zijn stem was zo hoog dat mijn oren al na drie zinnen begonnen te fluiten. Daar kan hij niets aan doen natuurlijk. Het waren meer de onderwerpen die het ´m deden. Snotmiljaar. De hele dag hoorde ik niets anders dan: Koekoek? Besta ik wel? Wat is bestaan eigenlijk? Hoe weet ik nou zelf dat ik er echt ben? Ben ik er omdat ik dat denk of denk ik alleen dat ik er ben? Wat denk jij?
Ik heb alles geprobeerd om Eiland er van te overtuigen dat hij echt bestaat. Alles. Eerst door te praten, te vragen, te luisteren en toen dat niet hielp, werd ik boos op hem. Daar raakte hij nog meer van streek van, waardoor hij alle chocoladehagelslag opat, en toen dacht ik dat het een goed idee was om samen met Verlanglijscht zo hard als we konden op en neer te springen, zodat Eiland kon zien dat hij, en hij alleen, de bodem onder onze voeten was en daarom wel móest bestaan.
Nou ja, en toen is hij dus gezonken. Ik heb nog gekeken of ik hem kon vinden, maar hij was echt weg. En er waren haaien. Wat een schoelje is dat! Je cape of je leven, riepen ze, terwijl Verlanglijscht en ik net op ons vlot van lege hagelslagpakken aan het klimmen waren. Dat je niet denkt dat we ongeschonden uit de strijd zijn gekomen, Tjielp!
Dus. Dan weet je weer hoe het zit allemaal. Ga ik nu even een nieuwe cape breien, als je het niet erg vindt.

Doei!


Koekoek

4 opmerkingen:

  1. Hahaha geweldig om te lezen, en wat een geluk dat Koekoek deze kleine (onvoorziene) catastrophe heeft overleefd, samen met verlanglijscht. ;)

    Els X

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ja zo gaat dat soms en is de grond onder je voeten zomaar verdwenen !!!

    Liefs Rens.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Koekoek, held van me, wat fijn om weer van je te horen! Jammer van je eiland, alhoewel ik het persoonlijk wel gezellig vind dat je weer terug bent. Wederom diepe bewondering dat je zo manmoedig doorstrijdt, ondans dat het allemaal niet mee zit. Er is toch wel één troost: godzijdank heeft Verlanglijscht besloten dat hij vissticks wil, en geen visschticks, want dat zou zomaar eens een mission!impossible kunnen blijken om die te vinden, zelfs voor jou. Liefs en brei ze, schaap

    BeantwoordenVerwijderen