zaterdag 8 december 2012

Hoi Tjielp (#161),

allereerst wil ik je mijn excuses aanbieden voor het feit dat het al heel wat meer dan honderd dagen geleden is dat je mij een brief stuurde en ik nu pas gelegenheid heb gevonden om te reageren. Het spijt mij zeer.
Ter verdediging kan ik aanvoeren dat mijn intenties aanzienlijk sneller zijn dan mijn handelingen, maar dat ik behoorlijk veel last ondervind van horten en stoten. Ik weet niet of je ze kent Tjielp, maar die zorgen danig voor vertraging en dat verklaart weeral het gapende gat tussen mijn wil en mijn wapenfeiten.
Mijn hele familie is er overigens mee behept. Wij groeien en worden geknipt, beginnen opnieuw en worden gemaaid. Dit leidt ertoe dat wij een ietwat complexe relatie hebben met de continuïteit in ons bestaan. Gesprekken gaan moeizaam, want wij worden elke keer onderbroken. Het kortwieken neemt een deel van ons mee en vaak zijn dat precies de zaken waar we op dat moment mee bezig zijn.
Jouw vraag is zodoende talloze keren verdwenen en pas enige tijd later weer opgedoken. We zijn met velen en, ook al is het een uitdaging om tot een gezamenlijk standpunt te komen als je ontelbaar bent en artikel 4.b van de graswet voorschrijft dat besluiten altijd unaniem genomen moeten worden, we raken nooit iets voor altijd kwijt. Er is steevast een spriet die weet waar we gebleven waren, ook al is het een hele toestand om uit te zoeken wie nou precies wat bewaard heeft.
Dit alles zorgt er evenwel voor dat men vrijgevig met zijn tijd moet zijn en geduld een schone zaak is wanneer men ons een vraagstuk toespeelt. Bovendien houden wij er van om alles tot in detail uit te pluizen en zijn we lang van stof. Misschien komt dat omdat wij over het algemeen zo kort worden gehouden.
Hoe dan ook. Hoewel wij lang met elkaar hebben gesproken over je vraag kan ik over de uitkomst van onze discussie kort zijn: nee, ik kan je niet vertellen hoe je kunt bereiken wat wij hebben bereikt op geurgebied. Ons familierecept is eeuwenoud en wordt langer dan wij ons kunnen heugen van generatie op generatie doorgegeven door middel van langdurige rituelen en met behulp van de taal van het wuiven, dat misschien wel wat lijkt op dat armetierige gezwaai van jullie mensen, maar veel subtieler is en dusdanig verweven met ons groen-zijn dat het welhaast onmogelijk is om zelfs maar een begin te maken met uitleggen hoe wij ruiken zoals wij ruiken. Laat staan wat de onderliggende betekenis is. Hahaha. Pardon. Maar de gedachte alleen al doet me grinniken.
Nee. Zonder ons geheim zouden we niet zijn wie we zijn. En daar houden we niet zo van.
Ik hoop dat je onze beslissing kunt respecteren.


Ik zie je in het voorjaar!



Groeten,

Gras

1 opmerking:

  1. Lief Gras, ik kijk nu alweer uit naar de eerste regenbui in de lente, wat zal je lekker ruiken.
    -x- schaap

    BeantwoordenVerwijderen