Beste Kweepeer (#203),

niemand weet dat jij bestaat, behalve ik.
O, wat klinkt dat goed zeg, maar het is niet waar. Het zou betekenen dat ik jouw ontdekker was en dat ik degene was die je kennis zou laten maken met de wereld. Of de wereld met jou eigenlijk. Dan zou ik je voorstellen en dan wisten de mensen niet wat ze zagen en plopten hun ogen bijna uit hun hoofd van blijdschap en hebberigheid en dan gingen ze gillen en wilden ze je allemaal hebben en dat probeerden ze op allerlei manieren voor elkaar te krijgen en dan moest je een zonnebril op om nog over straat te kunnen. Misschien zelfs een pruik. Oe! Of een plaksnor! Dat zou ik zelf doen.
Tja, dat hoort wel een beetje bij ontdekt worden: dat iedereen met je aan de haal gaat en je zelf helemaal niets, nada, niente meer te zeggen hebt over je leven.
En dan zou je ook helemaal geen Kweepeer heten, maar Tjielpeer, want als je iemand bent die iets ontdekt, dan mag je er je naam aan geven, zodat het van jou is en niet meer van zichzelf. Wat een bijzondere gewoonte eigenlijk, dat we net doen alsof iets pas bestaat als het ontdekt is en benoemd.
Hoe dan ook. Jij bent al lang ontdekt. Je weet waar ik het over heb. Been there, done that. Dat is duidelijk. Door de heer en/ of mevrouw Kwee. Wie kent ze niet?
Gelukkig maar, want Kweepeer klinkt veel beter dan Tjielpeer.  Kweenie. Zo lief en ouderwets en een heel klein beetje droef. Ik zie je zo schuifelen door de straten: je schouders gebogen, oud en haast onzichtbaar. Je hoed waait bijna van je hoofd en je vertelt zachtjes verhaaltjes aan je eigen oren.

Dag Kweepeer, zorg goed voor jezelf.


Tjielp