Hoi Rivier (#228),

als je elke dag een brief schrijft en er bijna nooit eentje terug krijgt, word je soms een beetje moedeloos. Dat mag je best weten, Rivier.
Waar blijven al die woorden eigenlijk, vraag ik me dan af.  Willen ze wel op reis? Hoe lang duurt onderweg? Staat er iemand op de plaats van hun bestemming op ze te wachten? Worden ze met open armen ontvangen? En als dat niet zo is, bestaan ze dan nog wel?
Dan vergeet ik om me heen te kijken, mijn oren open te doen en denk ik de wereld.
Maar als ik wèl oplet en me herinner dat ik ogen heb, zie ik dat er van alles terug kletst.
Gisteren had ik bijvoorbeeld plotseling heel even een hoedje op mijn hoofd. Zomaar. Zonder dat ik er mijn best voor deed. Hij paste precies.
Misschien schrijven de dingen me terug door eenvoudigweg te gebeuren, zwaaien ze stiekem naar mijn ooghoeken, geven ze antwoord via de woorden die door mijn oren naar binnen komen waaien.
Ja, zei de hoed op mijn hoofd gister, ik wil ook best wel met jou op stap. Wanneer zullen we? Misschien kunnen we eens bij Rivier langsgaan.


Tjielp