Nou Maart (#274),

daar ga je dan; onder sputterend boegeroep verlaat je de tijd. Ocherm, dat heb je nou ook weer niet verdiend.
Eigenlijk was het enige wat je deed jezelf een keer van een andere kant laten zien. Ik begrijp dat best. Het is heilzaam om jezelf nu en dan eens helemaal opnieuw uit te vinden. Ik zou het iedereen aanraden en mezelf het allermeest.
Ik ben je er dankbaar voor, want nu weet ik dat je behalve over je honger of slaap ook over het verlangen naar de lente heen kunt raken. Het kan, want ik ben het. En als ik het ben, dan kan het. Wie had dat ooit gedacht!
Dan is er nog iets. Ik heb een poosje geleden aan December beloofd dat ik iets aan mijn gezeur zou doen. Zou je alsjeblieft kunnen doorgeven dat dat niet gelukt is? Ik zeur alleen nog meer. Ik weet niet precies hoe dat is gebeurd. Iets met willen dat je meer weet dan je weet. En met de onmogelijkheid daarvan.
Voor nu leg ik me er bij neer dat de dagen één voor één komen en dat ik hier ben: van weinig wetend en met een wijde, ijsblauwe wereld voor mijn frisgewaaide neus.
Zolang de voorraad strekt natuurlijk.


Tjielp


ps. Jeuj Maart, je bent de beste! Niet vergeten!