dinsdag 14 mei 2013

Hoi Wandelgangen (#318),

zal ik jullie eens wat verklappen? Het spookt hier. In de Brievenfabriek, bedoel ik.
's Ochtends als ik wakker word en aan mijn bureau ga zitten, liggen de dingen anders dan ik ze de vorige dag heb achtergelaten. Heel vreemd. Ik kan er mijn vinger niet op leggen, maar ik weet dat het zo is.
Vandaag bijvoorbeeld was er ineens een einde in zicht. Recht voor mijn neus. Pomtiedom, zei die. Nou ja! Die was er eerst niet, echt niet, en hij zat zeker niet te neuriën!
En nog iets, voor het geval jullie me niet geloven: mijn zorgen. Die lagen eerst in hoge stapels om me heen. Zo´n beetje verstrikt in allerlei brieven. Maar tegenwoordig zie ik ze alleen nog in de verte. Geen idee hoe ze daar nou zo plotseling gekomen zijn. Ze zwaaien zelfs naar me, dat deden ze vroeger nooit!
Om eerlijk te zijn was er eerst helemaal geen verte om naar te turen, Wandelgangen, ik heb er tenminste nog nooit één voorbij zien wandelen. Of misschien was het een heel kleintje. Dat zou kunnen. Eentje die niet met zijn hoofd boven de stapels uit kwam. Een vertje.
Goh.
Kleine vertjes worden groot. 
En ze kunnen dansen. Wisten jullie dat? Erg aanstekelijk zelfs, een beetje nukkig en geloken, zoiets. Ik kan het niet uitleggen. Zulke zaken moet je eigenlijk met eigen ogen zien.



Tjielp

1 opmerking: