ik heb het je nooit verteld, maar jij was mijn eerste liefde. Ik was zes. Ik denk dat het kwam door het hartje op je arm, want mijn lievelingskleur was in ieder geval niet blauw. Ik moet er eerlijk bij vertellen dat ik ook een zwak had voor Knutselsmurf, want die kon tenminste echt iets en had toch niet zo veel spatjes.
Toen ik in de eerste klas van de lagere school op het schoolplein stond en enthousiast vertelde over mijn liefde voor jou, werd ik heel hard uitgelachen. Jij bleek helemaal niet in het echt te bestaan. En als iets niet bestaat, kun je ook niet verliefd op worden, zo bulderden mijn wijsneuzige klasgenootjes.
(Later ontdekte ik op ongeveer gelijke wijze hetzelfde over Sinterklaas, maar daar was ik nooit verliefd op gelukkig.)
Ook al heb je nooit geweten van mijn verliefdheid en alles daar om heen, ik wilde je toch mijn excuses maken. Omdat ik niet eens eerst nog een beetje heb getwijfeld aan jouw bestaan, maar je gewoon, hup, de deur uit heb gesmurfd.
Dus. Ehm. Sorry. Je bestaat wèl.
Het ga je goed en doe de groeten aan Knutselsmurf!
Tjielp
Heerlijk Tjiellepie, wat een rust, wat een eenvoud, en wat een geinig jaren tachtig lettertypje :-) Ik kom tot rust van je verhalen!
BeantwoordenVerwijderenNou dacht ik, stiekum, snel plaatjes van Smurfen en Ninja Turtles te komen plakken, maar zo technisch ben ik niet.
BeantwoordenVerwijderenNu moet ik denken aan Sinterklaas, en ik mis hem best wel.
Ik heb zin in morgen :-)
BeantwoordenVerwijderen