Dag Oostenrijk (#12),

dat is lang geleden! Ik zag laatst twee naaktslakken en moest aan je denken.
Ik weet het nog als de dag van gister. Dat ik bij je aan het logeren was met mijn ouders en mijn twee broers in dat witte huis op de heuvel. Boven ons logeerden een heel stel meterslange mensen. Die waren ook familie van elkaar. We hadden in ons hele leven nog nooit zoiets groeilustigs gezien.
Ik had een vakantievriendinnetje aan wie ik de hele vakantie lang mijn rijke kennis van het duits tentoon kon spreiden. (Kruuzkot! Dat wisse ik nicht.) Zo voerden we onze eindeloze gesprekken met verlegen stiltes en verschrikte ogen. Ik weet niet meer hoe ze heet.
Het huis zelf heette een chalet. Dat klonk zo frans en exotisch dat we ons heel bijzonder voelden en zo veel mogelijk zinnen met dat woord erin verzonnen. Naast ons chalet was het einde van de heuvel en groeide het gras fris en knisperend naar beneden. Niet te ver. De voet van de heuvel was met blote ogen makkelijk te zien. Een onweerstaanbaar stukje gras om eens lekker naar beneden in te rollen. En dat deden we, mijn broers en ik.
Helaas is dit het punt waarop de naaktslakken hun intrede in dit verhaal doen. Jeetje, ik heb nog nooit zoveel van die beesten bij elkaar gezien. Het was een hele kolonie. Alsof alle naaktslakken in de hele wereld hadden besloten om juist die dag, op dat uur bij elkaar te komen om eens grondig te vergaderen over wat het dan ook was dat zo hoog op de naaktslakkenagenda  stond.
En wij rolden er doorheen.
Nee. Leuk is het niet als je onderweg bent. Onze ogen plopten bijna uit ons hoofd van zoveel afgrijzen. Het schept een band. Dat wel.
Ons eigen naaktslakkenconventie-trauma.

Nou, ik weet niet of je snel nog eens zal zien, laat staan ooit, maar ik wens je ondanks alles het allerbeste, Oostenrijk! Het ga je goed.

Tjielp

ps. O! En de groeten van mijn broers natuurlijk!