Lief Vroeger (#16),

soms wou ik dat je er nog was. Dan was het nu Grote Vakantie en kon ik me eindeloos vervelen. Alle dagen waren warm. De lucht zoemde van zon en muggen, er stak een grasspriet tussen mijn lippen en al mijn ledematen wisten niet meer waar ze heen moesten van lamlendigheid.
Dan hing ik over stoelen gedrapeerd, liet mijn knieën bruin worden, verslond nog maar eens een boek over koppige meisjes die doldrieste avonturen beleefden op kostscholen of paarden, klierde een broer (en dan ook maar meteen die andere, want anders was het niet eerlijk), zeurde dat het zwembad veel en veel te ver fietsen was, ging eens kijken hoe het met Barbie was, deed haar ene zomerjurk uit en de andere zomerjurk aan, slungelde weer naar buiten, schopte tegen een bal, de muur, mezelf, kreeg op mijn kop, at nog eens een raket, bewonderde mijn steeds zwarter wordende voetzolen, hing tegen mama aan tot onze armen aan elkaar plakten, slenterde de straat op, brandde mijn tenen aan het asfalt, viel van schrik op mijn knie, zette het op een brullen en had de rest van de eeuwigheid die zomer heette, één bruine en één witte knie.

Ja. Dat waren nog eens tijden.


Tjielp

ps. Vergeet ik je nog bijna te zeggen dat Nostalgie hier net op de koffie was. Ik moest je de hartelijke groeten doen!