aan het begin van dit jaar in brieven had ik geen enkel idee waaraan ik begon en nu ik bij het eind er van aangekomen ben, weet ik niet precies waar ik mee ophoud.
Dat dit de laatste brief is weet ik wel. Ik heb zin om te zwijgen voor een tijdje, want het is tenslotte vanuit stilte dat iets de mogelijkheid heeft om te ontstaan. Ik kan bijna niet wachten om te ontdekken wat dat nou weer zal zijn.
Vanaf morgen is alles anders.
Ik ga verhuizen naar een andere stad. Ik krijg een tuin vol gras voor jubeltenen en blote benen. Er woont een kikker die wat knorrig lijkt, maar die vast meevalt als je 'm wat beter kent. Er is een boom om te omhelzen als er niemand kijkt. Ik ga turen naar de balken aan het plafond en eens horen wat er langs komt waaien in mijn kop als ik ergens anders ben dan waar ik heel lang was.
Het was mijn bedoeling om van mijzelf een maker te maken. Dat is gelukt. Een beginnend maker, dan toch, want één van de dingen die ik heb geleerd het afgelopen jaar is dat de wereld, die je zoekt en van jezelf is, veel groter is dan je van tevoren dacht als je 'm eenmaal hebt gevonden en er binnen bent gestapt.
Dankjewel liefste mensen, voor het dagelijks lezen, meeleven, aanmoedigen, adopteren en terugschrijven. Sjonge, zullen we een potje dansen om het te vieren? Het is zomer!
Adieu!
Dikke zoen,
Tjielp
....... don´t worry, nothing is under control .......
zondag 30 juni 2013
zaterdag 29 juni 2013
vrijdag 28 juni 2013
donderdag 27 juni 2013
Hoi Boek (#362),
ik zou je willen maken.
As het stil was, aan een houten tafel
aan een raam.
Ik was niet alleen, er was
tijd. We hadden niet veel nodig.
Ik dronk thee met gember nou en
of met citroen. En ik ademde diep. Niet eens, maar
elke dag weer. Een zucht is een
verhaal in de lucht.
Ik hield mijn mond.
En leefde langzaam, met mijn voeten
op de grond
alsof ik een boom was.
Ik keek, ik luisterde. Ik werd
het kijken, ik werd het luisteren.
Er waren ochtenden, er was een maan, er was
een plaats om voor het eerst te komen en
daarna steeds weer terug te gaan.
Eens
was
er.
Tjielp
As het stil was, aan een houten tafel
aan een raam.
Ik was niet alleen, er was
tijd. We hadden niet veel nodig.
Ik dronk thee met gember nou en
of met citroen. En ik ademde diep. Niet eens, maar
elke dag weer. Een zucht is een
verhaal in de lucht.
Ik hield mijn mond.
En leefde langzaam, met mijn voeten
op de grond
alsof ik een boom was.
Ik keek, ik luisterde. Ik werd
het kijken, ik werd het luisteren.
Er waren ochtenden, er was een maan, er was
een plaats om voor het eerst te komen en
daarna steeds weer terug te gaan.
Eens
was
er.
Tjielp
woensdag 26 juni 2013
dinsdag 25 juni 2013
maandag 24 juni 2013
Hoei Tjielp (#359),
het is zover! Vandaag hebben wij de sleutels gekregen van ons eigen huisjemeteentuineneenboomerin.
Tadaaaaaaaaaa!
Had je niet gedacht zeker! Gelukkig heb ik zelf nóóit getwijfeld. Daar doe ik niet aan. Waarom zou ik? Heb je anders wel eens gehoord van een aarzelende held? Nou? Nee, dat dacht ik ook.
De hele dag al springt iedereen in het rond van zoveel avontuur ineens. De plannen vliegen me om de oren. Berwtje heeft besloten dat hij een vakkundig huisvrouw wil worden. Hij wil plots niets liever dan leren hoe hij koekjes moet bakken, een moestuin aanleggen, augurken inmaken, vlierbloesemsiroop bottelen, frambozenjam maken, elleboogstukken breien, beenwarmers haken en zijn eigen keukenschort naaien. Ik weet niet waar het allemaal vandaan komt, maar hij houdt bijna niet meer op met praten en zijn wangen worden hoe langer hoe roder. Blosjes blijken hem erg goed te staan.
Verlanglijscht zit ondertussen te loeien dat nu, na het ternauwernood overleven van allerlei zeer traumatische erbarmelijkheden, eindelijk de tijd is gekomen om zijn eigen wens in vervulling te laten gaan en dat wij heus niet moeten denken dat Verlanglijschten geen wensen van zichzelf kunnen hebben, want hij wil toevallig al sinds wensenheugenis het allerliefscht Wenschboom worden en niemand, maar dan ook niemand hoeft het in zijn hoofd te halen om hem daarvan te weerhouden of hij zal wel eens laten zien hoe meedogenloos hij kan zijn. Nou. En dan kijkt hij natuurlijk op karakteristieke wijze vervaarlijk om zich heen, wat tegenwoordig nogal aandoenlijk is, omdat hij sinds kort een piepklein kuiltje in zijn wang heeft dat er met geen mogelijkheid meer uit gaat. En nee Tjielp, dat zeg ik heus niet tegen 'm, wees maar niet bang.
Anyway. Waar was ik? Ja, kei veel plannen dus. Nou, die lijken me allemaal zo gefikst. Hoe moeilijk kan het zijn? We hebben een boom, we hebben een verwensbare Verlanglijscht , we hebben een overijverig Berwtje. Huppetee, niks meer aan doen. Kan ik tenminste ongestoord koekeloeren naar onze spiksplinternieuwe horizon.
Hè toch, het wordt een beetje een lang verslag, sorry hoor. Maar het is dan ook de allerlaatste. Tjielp, mattie, het was aangenaam door jou bedacht te worden. Ons avontuur was mieters, maar het is snetverderrie tijd om er eentje van mezelf te gaan beleven. En dat geldt voor ons allemaal. Wij zijn nog lang niet klaar met bestaan.
Veel succes met de sluiting van de Brievenfabriek over een paar dagen. Berwtje doet je de groeten en vraagt of je zin hebt om eens een keer een kersentaartje te komen eten en o, Verlanglijscht buldert of ik je wil waarschuwen voor het zwarte gat. Bij deze.
Pas goed op jezelf.
Ahoy!
Koekoek
ps. Het adoptiebureau is tot nader order gesloten.. Ik kan geen zielenpoot meer zien. Snotmiljaar, ook helden hebben vakantie nodig.
Tadaaaaaaaaaa!
Had je niet gedacht zeker! Gelukkig heb ik zelf nóóit getwijfeld. Daar doe ik niet aan. Waarom zou ik? Heb je anders wel eens gehoord van een aarzelende held? Nou? Nee, dat dacht ik ook.
De hele dag al springt iedereen in het rond van zoveel avontuur ineens. De plannen vliegen me om de oren. Berwtje heeft besloten dat hij een vakkundig huisvrouw wil worden. Hij wil plots niets liever dan leren hoe hij koekjes moet bakken, een moestuin aanleggen, augurken inmaken, vlierbloesemsiroop bottelen, frambozenjam maken, elleboogstukken breien, beenwarmers haken en zijn eigen keukenschort naaien. Ik weet niet waar het allemaal vandaan komt, maar hij houdt bijna niet meer op met praten en zijn wangen worden hoe langer hoe roder. Blosjes blijken hem erg goed te staan.
Verlanglijscht zit ondertussen te loeien dat nu, na het ternauwernood overleven van allerlei zeer traumatische erbarmelijkheden, eindelijk de tijd is gekomen om zijn eigen wens in vervulling te laten gaan en dat wij heus niet moeten denken dat Verlanglijschten geen wensen van zichzelf kunnen hebben, want hij wil toevallig al sinds wensenheugenis het allerliefscht Wenschboom worden en niemand, maar dan ook niemand hoeft het in zijn hoofd te halen om hem daarvan te weerhouden of hij zal wel eens laten zien hoe meedogenloos hij kan zijn. Nou. En dan kijkt hij natuurlijk op karakteristieke wijze vervaarlijk om zich heen, wat tegenwoordig nogal aandoenlijk is, omdat hij sinds kort een piepklein kuiltje in zijn wang heeft dat er met geen mogelijkheid meer uit gaat. En nee Tjielp, dat zeg ik heus niet tegen 'm, wees maar niet bang.
Anyway. Waar was ik? Ja, kei veel plannen dus. Nou, die lijken me allemaal zo gefikst. Hoe moeilijk kan het zijn? We hebben een boom, we hebben een verwensbare Verlanglijscht , we hebben een overijverig Berwtje. Huppetee, niks meer aan doen. Kan ik tenminste ongestoord koekeloeren naar onze spiksplinternieuwe horizon.
Hè toch, het wordt een beetje een lang verslag, sorry hoor. Maar het is dan ook de allerlaatste. Tjielp, mattie, het was aangenaam door jou bedacht te worden. Ons avontuur was mieters, maar het is snetverderrie tijd om er eentje van mezelf te gaan beleven. En dat geldt voor ons allemaal. Wij zijn nog lang niet klaar met bestaan.
Veel succes met de sluiting van de Brievenfabriek over een paar dagen. Berwtje doet je de groeten en vraagt of je zin hebt om eens een keer een kersentaartje te komen eten en o, Verlanglijscht buldert of ik je wil waarschuwen voor het zwarte gat. Bij deze.
Pas goed op jezelf.
Ahoy!
Koekoek
ps. Het adoptiebureau is tot nader order gesloten.. Ik kan geen zielenpoot meer zien. Snotmiljaar, ook helden hebben vakantie nodig.
Abonneren op:
Posts (Atom)